Gods ogen oftewel de juiste zienswijze
- Martinus
De waarneming van het levende wezen en zijn kennis over de uiterlijke
wereld
Dat de levende wezens kunnen zien, is niet alleen aan hun fysieke ogen
te danken. Als ze geen andere zintuigen hadden, zouden ze echt op geen enkele manier tot inzicht
kunnen komen of kennis kunnen verwerven over wat dan ook. Ze zouden zelfs niet eens weten dat ze
ogen hadden om mee te kijken. Alle levende wezens die ogen hebben, bezitten een met deze ogen
verbonden waarnemings- of orgaanstelsel, waardoor de werking van de ogen tot waarneming wordt,
dat wil zeggen tot een eerste waarneming van de reactie van de lichtreflecties die de details
van de omgeving via het oog naar binnen stralen. Deze reflecties vormen een nauwkeurig beeld van
het object in de omgeving van het betreffende wezen, waarop het zijn ogen gericht heeft. Deze
lichtreflecties worden in de vorm van elektrische impulsen naar de psychische of geestelijke
structuur van het wezen overgebracht en worden daar door speciale kosmische orgaanstelsels in
gedachtebeelden veranderd, die weer hetzelfde zijn als geestelijke beelden. Zulke beleefde
gedachtebeelden vormen de kennis van het wezen, die op haar beurt het fundament vormt voor het
begrip van het wezen van of voor zijn opvatting over nieuwe, via het gezicht en de overige
zintuigen in het bewustzijn van het wezen binnengekomen gedachtebeelden, die ook weer tot
ervaring of kennis worden enzovoort. Op die manier vormt zich in de ziel of psyche van het
levende wezen een beeld van de uiterlijke wereld waarin het leeft. Dit beeld staat gelijk aan de
opvatting of het begrip van het wezen van de uiterlijke wereld. Dit begrip of deze opvatting
vormt het fundament voor zijn karakter en zijn handelwijze of gedrag.
Het wezen ontwikkelt zich tot volmaaktheid naar Gods
beeld
Omdat het levende wezen in het ene leven na het andere dus ervaringen of
kennis ingeprent krijgt, wordt zijn opvatting of begrip van zijn omgeving of de uiterlijke
wereld steeds volmaakter. Daarmee wordt zijn handelwijze of gedrag ook evenredig uitgebreid om
uiteindelijk helemaal volmaakt te worden. Deze vervolmaking van het wezen van primitiviteit naar
hoogintellectualiteit, van inhumaan naar humaan zijn, van gewelddadigheid naar liefde, is allang
een feit of werkelijkheid geworden voor vele ontwikkelde, intellectuele onderzoekers of
waarheidszoekers. Het is duidelijk te zien dat deze vervolmaking, die we ‘ontwikkeling’ noemen,
hetzelfde is als Gods schepping van ‘de mens naar zijn beeld, als zijn gelijkenis’ (Gen. 1:26).
Laat de bijbel God dat niet juist aangeven als zijn grote doel of bedoeling met de mens? Wat kan
deze vervolmaking van de levende wezens anders zijn? Is ‘Gods beeld’ niet juist het geheel
volmaakte gedrag, wat dus wil zeggen een gedrag dat in alle details absoluut een vreugde en
zegen voor levende wezens is? Als de ontwikkeling door middel van ervaringen of belevingen de
mens steeds meer kennis geeft, die tengevolge van deze ontwikkeling zijn inhumane gedrag in
humaan gedrag of van haat in liefde verandert, dan kan hij natuurlijk niet anders dan zich in
evenredige mate steeds meer als God gedragen en gelijk aan ‘Gods beeld’ worden. Gelijk aan Gods
beeld zijn is dus het voleindigde stadium, dat alle bestaande onvolmaakte wezens uiteindelijk
door de ontwikkeling zullen bereiken.
De zin van het leven en de bedoeling van de onvolmaakte
mens
We hebben hier dus een beknopt overzicht van de zin van het leven. Maar hoe
zit het nu met de bedoeling met de onvolmaakte mensen en met de zin van het leven? Komen die
overeen? Het eindresultaat van de ontwikkeling van de mens of van Gods vervolmaking van dit
wezen in de vorm van algehele kennis en in de vorm van een totale beheersing van het gedrag is
de zin van het leven. Hierdoor kan de bedoeling met het leven van dit wezen alleen maar in
harmonie zijn met de zin van het leven op zich – die natuurlijk hetzelfde is als Gods bedoeling
– al naargelang het wezen volmaakt geworden is. Op de gebieden waar het niet volmaakt of
volschapen is, kan het in zijn gedrag natuurlijk niet aan de zin van het leven voldoen. Het
spreekt vanzelf dat het gedrag van het wezen het stempel moet dragen van zijn gebrek aan
ontwikkeling of van zijn onvolmaakte toestand. Zo’n wezen is dus nog meer of minder onvolmaakt,
al naargelang de meer of mindere mate van ontwikkeling of vervolmaking die ontbreekt. Een
onvoltooid ding kan zijn doel niet vervullen, zolang het nog niet klaar is. En onvoltooide
dingen zijn niet behaaglijk. ‘Onrijpe’ vruchten, bijvoorbeeld zure appels of druiven, kunnen hun
doel: zoet en smakelijk zijn, niet vervullen. Een huis dat niet afgebouwd is, maar waaraan
bijvoorbeeld ramen en deuren ontbreken, kan zijn doel ook niet vervullen en is daarom ook niet
prettig om in te wonen. Het is dus een feit dat alle dingen waarvan het scheppingsproces nog aan
de gang is en die daarom onvoltooid zijn, in die toestand onmogelijk het behagen kunnen bieden
dat ze in hun volschapen toestand wel kunnen.
Gezien het feit dat de levende wezens om ons heen onvolmaakte verschijnselen
zijn, kunnen ze natuurlijk ook niet het behagen, de vreugde en zegen aan andere levende wezens
bieden, wat ze wel zullen kunnen, wanneer het scheppingsproces om zo’n toestand of gedrag tot
ontplooiing te kunnen brengen afgerond is. Juist hun onvolmaakte toestand veroorzaakt hun
onbehaaglijke gedrag tegenover andere levende wezens. Dat schept de vijandigheid, woede,
verbittering, oorlog, moord, doodslag en verminking, alsook de mentale of psychische
beschadigingen en de hieruit voortkomende fysieke en psychische ziekten. Met name deze
onvolmaakte toestand van de huidige aardse mensen maakt dat ze in een tijdperk van de dag des
oordeels (Matth. 24:1-51) of een godenschemering moeten leven: een toestand van duisternis,
waarin al het zogenaamde kwaad voorkomt, dat wil zeggen de onwetendheid van de mensen en de
daaruit voortkomende veelheid van verkeerde zienswijzen op of opvattingen over de wereld om hen
heen met haar medemensen, dieren, planten en mineralen.
Zolang we de splinter in het oog van onze broeder zien maar de balk in
ons eigen oog niet
Afhankelijk van de mate van de bovengenoemde onwetendheid is
het voor de mensen in evenredige mate onmogelijk om een vreugde en zegen te zijn voor alles wat
leeft. Zolang ze niet volschapen zijn, kunnen ze die vreugde en zegen, die behaaglijke of
engelachtige natuur en die rechtvaardige en liefdevolle natuur, die ‘Gods beeld’ is, natuurlijk
ook niet manifesteren. Maar is dat nu juist niet hoe we zouden willen dat andere mensen zich
tegenover ons zouden gedragen? En is het ook niet zo dat we, tenzij we dan zelf al volmaakte
mensen zijn, verbitterd zijn over of kwaad worden op onze medemensen, in die situaties waarin ze
dat goddelijke gedrag van het licht van de volmaakte mens niet ten opzichte van ons
gemanifesteerd hebben? Woede en verbittering roepen op hun beurt het verlangen of de begeerte op
om hen daarvoor te laten boeten. We proberen in waarachtige en onwaarachtige bewoordingen onze
eigen vermeende onschuld of onze engelachtige natuur aan te tonen. Al naargelang onze omvorming
door God naar Zijn beeld of tot godenmens nog niet afgerond is, kunnen we onze eigen
medeschuldigheid niet zien of hebben daar in ieder geval veel moeite mee. Hier gaan de woorden
van Christus in hoge mate op, wanneer hij zegt: “Wat ziet gij de splinter in het oog van uw
broeder, maar de balk in uw eigen ogen bemerkt gij niet?” (Matth. 7:1-3).
De mensheid leeft vanwege haar onvolmaakte toestand in een tijdperk
van de dag des oordeels
Dat een maatschappij met mensen die de eigen
fouten in hun gedrag tegenover hun medemensen bagatelliseren en in het ergste geval de fouten
van hun medemensen opblazen tot onvergeeflijke en reusachtige zonden, in overeenkomstige mate in
een vagevuur, in een tijdperk van de dag des oordeels of in een godenschemering moeten leven,
spreekt voor zich. Dat er in het gedrag van die mensen tot op zekere hoogte ook een klein gebied
van de humane of menselijke natuur voorkomt, spreekt eveneens voor zich. Alle mensen hebben iets
‘menselijks’ in hun psyche, ook al wordt dat in het ergste geval overstemt door de inhumane,
gewelddadige ‘dierlijke’ natuur. En zolang de dierlijke natuur de menselijke natuur in de mens
kan overstemmen, zal hij geen werkelijke, duurzame vrede in zijn ziel kunnen beleven. Hij zal
daarentegen vervuld zijn van gedachten van woede en verbittering. Hij zal zich onrechtvaardig
behandeld voelen, nu eens door de ene en dan door de andere van de medemensen met wie hij
omgaat; nog afgezien van al het overige karma oftewel alle overige onbehaaglijke
lotsbeschikkingen waar de mensen op zulke ontwikkelingstreden meer of minder in verwikkeld zijn.
Deze dingen komen echter niet alleen voor tussen mensen onderling. Ze bestaan
ook tussen de staten over de gehele wereld. Alle rassen en volken over de gehele aarde zijn een
soort onvolmaakte ‘wezens’. Dat geldt niet alleen voor de ‘zogenoemde’ onderontwikkelde landen.
Kosmisch gezien zijn alle volken, rassen en staten onderontwikkeld. Zolang de aardse mensheid
het absolute, eeuwige kosmische wereldbeeld – dat achter het in het bewustzijn en de kennis van
de aardemensheid zeer beperkte illusoire fysieke wereldbeeld bestaat - niet met gevoel en
intelligentie, noch met intuïtie in al zijn dimensies kan waarnemen, zien of beleven, is deze
mensheid nog verre van volschapen en daarmee nog lang niet geschapen naar ‘Gods beeld, als zijn
gelijkenis’. Omdat de ontwikkeling steeds sneller gaat naarmate de mensheid zich verder
ontwikkeld is, zal de tijdsduur tot haar vervolmaking naar Gods beeld echter evenredig korter
worden. Daarom kunnen we het tempo van de ontwikkeling van nu of van vroeger niet als maatstaf
gebruiken voor de ontwikkeling in de toekomst, waarin het tempo vele malen verdubbeld zal zijn
vergeleken met het eerstgenoemde tempo van ontwikkeling.
Zolang de mensen niet met ‘Gods ogen’ kunnen zien
De
mensen bevinden zich dus in een situatie waarin ze qua zintuigen nog meer of minder het vermogen
missen om de werkelijke waarheid in de verschijnselen in de hun omringende uiterlijke wereld te
zien. Dat geldt ook voor de waarheid in het gedrag van hun naaste. Maar als ze de absolute
waarheid in alle dingen niet kunnen zien, kunnen ze de dingen dus niet met ‘Gods ogen’ zien. En
als ze de dingen niet met ‘Gods ogen’ kunnen zien, kunnen ze natuurlijk ook wat bewustzijn of
kennis en daarmee ook wat gedrag betreft niet naar ‘Gods beeld, als zijn gelijkenis’ zijn. Juist
daaraan kunnen we zien dat ze onvolmaakte mensen zijn. Maar alle onvolmaakte mensen zijn op weg
om volmaakt te worden. Er bestaat geen enkele onvolmaakte mens die niet door Gods hand, dat wil
zeggen door de reactie van het dagelijks leven en van de omgeving op zijn eigen gedrag
daartegenover, volmaakt gemaakt zal worden. Die reactie is dus zijn lot. Ons lot is dus het
resultaat van ons eigen gedrag tegenover onze omgeving en onze naaste. Zolang we echter de
werkelijke waarheid over onze naaste en onze omgeving niet kunnen zien, krijgen we dus een
onjuiste of onwerkelijke opvatting over onze naaste en onze omgeving.
Wie kan ons echter laten zien dat onze opvatting over onze naaste en onze
omgeving meer of minder onjuist of verkeerd is? Hierover zullen sommigen misschien in eerste
instantie menen, dat dat gedaan moet kunnen worden door de mensen die zich verder ontwikkeld
hebben en dus dichter bij hun vervolmaking staan dan de eerder genoemde wezens. Maar dat klopt
niet. Geen enkele vorm van onderwijs kan een wezen van een lagere naar een hogere
ontwikkelingstrede optillen. Deze verandering van het individu kan enkel en alleen gestimuleerd
worden door het eigen directe persoonlijke opdoen van ervaringen of feiten door het wezen, wat
weer wil zeggen de gevolgen van zijn eigen gedrag tegenover de uiterlijke wereld: de naaste en
de omgeving. De reactie op zijn gedrag vormt dus wat we het ‘lot’ noemen, of het nu licht of
duister is. Is het lot van een wezen duister, dat wil zeggen verkeert het in een toestand van
oorlog, strijd en lijden, dan is dat uitsluitend te wijten aan zijn gebrekkige vermogen om met
‘Gods ogen’ naar zichzelf en zijn omgeving te kijken. Het leeft met een vals beeld en daarmee
met een verkeerde opvatting over zichzelf en over zijn omgeving. Dat dit valse beeld van
zichzelf en van de omgeving alleen maar disharmonie en mentale kortsluitingen met het leven kan
geven, spreekt vanzelf.
De ontwikkeling van de wezens komt tot stand door twee verschijnselen:
het opdoen van ervaring en onderwijs
Opdat de wezens niet in deze duisternis met
oorlog en lijden zullen blijven leven, brengt dit lijden een nieuw vermogen voort, namelijk het
humane vermogen, dat hetzelfde is als de beginnende naastenliefde. Dit vermogen zorgt ervoor dat
het wezen in de mate waarin dit vermogen zich ontwikkeld heeft, het niet over zijn hart kan
verkrijgen om andere levende wezens kwaad te doen. Het begint de gangbare algemene tradities,
zowel de religieuze als de wereldlijke, te ontgroeien. Het kan het niet over zijn hart
verkrijgen om te gaan vissen noch om op jacht te gaan. Het kan het niet over zijn hart
verkrijgen dat dieren geslacht moeten worden. Daarom krijgt het belangstelling voor vegetarisch
voedsel en houdt op met het eten van dierlijk voedsel. Het is ook tegen conflictoplossing door
middel van oorlog en wil geen soldaat zijn of anderszins meewerken aan het gebruik van
moordwapens of om het principe van het vernietigen, verminken en doden van de oorlog.uit te
voeren. Het wezen is dus door zijn eigen lotstoestand als het ware opgetild naar een hoger
bestaansvlak. De oude religieuze dogma’s en primitieve levensidealen is het al lang ontgroeid.
Het kan geen steun of inspiratie vinden in een moraal of levensopvatting die onder de moraal en
levensopvatting ligt waar het nu naartoe gegroeid is en die het als waarheid voelt. Pas dan kan
een begeleiding het wezen een zegen, inspiratie en opmontering bieden om zich verder te
ontwikkelen in de sfeer van de nieuwe en hogere mentale levensopvatting, waar het door zijn
humane ontwikkeling naar opgetild is.
Het is dus niet de begeleiding die de wezens van lagere naar hogere sferen
optilt. Dit optillen gebeurt, zoals eerder vermeld, uitsluitend omdat het wezen zelf feiten
ervaart. Maar als het wezen eenmaal door zijn ervaringen naar een hogere mentale levenssfeer of
levensopvatting opgetild is, kan een begeleiding heel nuttig zijn of veel hulp bieden, als het
erom gaat dat het wezen de lokale details binnen de sfeer van de nieuwe levensopvatting leert
begrijpen. De ontwikkeling van de wezens wordt dus tot stand gebracht door twee verschijnselen:
het opdoen van directe ervaring en begeleiding of onderwijs. Het opdoen van ervaringen, met name
lijdenservaringen oftewel ongelukkige lotsbeschikkingen, verandert de levensopvatting van de
wezens van gewelddadigheid in humaniteit, dat wil zeggen het brengt hen van een lagere
bewustzijnssfeer naar een hogere. Door begeleiding of onderwijs worden de wezens geïnformeerd
over de details van deze hogere levenssfeer. Maar als de wezens qua psyche niet naar die hogere
sfeer opgetild zijn, heeft onderwijs in de details ervan geen zin. De wezens hebben geen enkele
mogelijkheid om dit onderwijs te begrijpen en kunnen het daarom ook niet accepteren. Alleen als
de opgedane ervaringen het wezen naar een hoger vlak opgetild hebben, is het ontvankelijk voor
onderwijs in de details van dat hogere vlak.
De betekenis en missie van de kosmische
analyses
Uitsluitend ten behoeve van dat onderwijs en die begeleiding heeft God
mij het vermogen gegeven om de kosmische analyses van het heelal op te stellen. Deze zullen in
de toekomst aan alle mensen op aarde onderwezen worden. Ze vertegenwoordigen het
Christusbewustzijn, en zonder dat komt niemand tot de Vader (Joh. 14:6). Maar niet alle mensen
op aarde hebben die ervaringen opgedaan, die nodig zijn om de kosmische analyses te kunnen
begrijpen. En als ze ze niet kunnen begrijpen, kunnen ze ze natuurlijk ook niet accepteren en in
hun hart opnemen. Maar voor al die mensen die op dit moment rijp zijn voor de kosmische analyses
van het heelal en van de eeuwige God, zijn deze voordrachtszaal (in het Martinus Centrum te
Klint, vert.) en ook het Instituut (in Kopenhagen, vert.) en alle overige bezittingen bedoeld.
Die moeten allemaal in harmonie zijn met het eeuwige goddelijke principe: een vreugde en zegen
voor levende wezens zijn. Ik ben uitsluitend op aarde gekomen om ‘Gods beeld’, dat wil zeggen
Gods gedrag, aan de mensen te openbaren. En ik ben door de jaren heen, vanaf het heel prille
begin tot aan de dag van vandaag, door mensen omringd geweest die mijn missie met hun hart
begrepen hebben en deze trouw en liefdevol gesteund hebben. Steeds meer mensen hebben zich met
hun begrip, trouw en liefde aangesloten. En deze voor mijn missie – de kosmische analyses –
meest ontvankelijke mannen en vrouwen vormen een zeer sterke beschermende ring van liefde om
mijn missie, die daarmee dus ook hun missie geworden is. Op die manier is mijn missie een grote
gemeenschappelijke Zaak geworden. De analyses zijn in de harten van vele mensen opgenomen en
zijn dagelijks leven en gedrag voor die mensen aan het worden. En het is alleen aan dit soort
mensen te danken dat deze voordrachtszaal kon ontstaan. Deze trouwe vrienden van de Zaak zijn
sinds januari (1962, vert.) ieder weekend bij elkaar gekomen, ongeacht wat voor weer het was. Ze
hebben met hun geweldige humor, levendigheid en werklust Gerner Larsson (eerste secretaris van
Martinus en leider van het Centrum in Klint, vert.) door de moeilijkheden heen geholpen. En nu
hebben we een fantastische voordrachtszaal, die voor zijn doel praktisch ingericht is. En dat
doel is uitsluitend het openbaren van de allerhoogste analyses van het leven, opdat de mensen
daarmee de kosmische werkelijkheid zullen zien die achter de illusoire werkelijkheid van de
fysieke wereld ligt.
Wanneer ons gedrag een openbaring van Gods gedrag
is
Voorbij deze tijds- en ruimtedimensionele fysieke wereld kijken betekent
‘Gods beeld’ zien, wat weer hetzelfde is als Gods gedrag zien. Door middel van de
scheppingsprocessen van de natuur, die dus Gods schepping oftewel Gods manifestatie van zijn
wezen zijn, zien we dat alle eindresultaten van dit scheppingsproces een vreugde en zegen voor
levende wezens zijn. Het is het hoogste waarnemingsresultaat dat er maar kan bestaan. De mensen
van wie de zintuigen zo ver ontwikkeld zijn, zullen onvermijdelijk Gods hoogste of primaire
werktuigen voor zijn manifestatie tegenover andere levende wezens zijn. Gods liefde wordt dus
door deze wezens gemanifesteerd. Evenals zijn wijsheid en almacht. Deze wezens zijn dus Gods
hoogste belevings- en manifstatiewerktuigen geworden. Omdat deze wezens aldus helemaal Gods
beeld geworden zijn, vertegenwoordigen ze ook de openbaring van God tegenover die andere levende
wezens die zich zo ver ontwikkeld hebben dat ze werkelijk ‘ogen hebben om te zien en oren om mee
te horen’ (zie Marc. 8:18).
Het is dus onze missie om de mensen ertoe te brengen om God te zien en om zelf
werktuigen voor Gods gedrag te worden tegenover alles wat leeft. In deze volmaakt geworden mens
ontmoeten we Gods stralende en verwarmende ogen. Via zijn helpende en strelende handen ontmoeten
we Gods handen. Via het gehele gedrag van de volmaakte mens ontmoeten we Gods allesomarmende
liefde, wijsheid en almacht. Onze enige missie is meehelpen om de onvolmaakte mens om te vormen
tot zo’n volmaakt mens. En uitsluitend voor dit doel wordt dit gebouw ingewijd. Door onze
wijsheid of geesteswetenschap zult u leren begrijpen dat u Gods glimlach en liefde tegenover uw
naaste openbaart, elke keer als u liefdevol naar uw naaste glimlacht. U bent een nog grotere
openbaring van God, telkens wanneer u een vergevende hand uitsteekt naar de naaste van wie u
vindt dat hij u onrecht aangedaan heeft. U bent eveneens een openbaring van God of Gods beeld in
alle situaties waarin u de absolute waarheid spreekt. U bent Gods beeld of openbaring, telkens
wanneer u een werkelijk in nood verkerende naaste geholpen heeft. U bent Gods beeld of de
openbaring van God telkens wanneer u zieke en lijdende mensen die in nood verkeren, opgevrolijkt
en verblijd heeft. U bent ook Gods beeld in alle situaties waarin u weigert te doden, weigert
dieren te slachten en weigert dierlijk voedsel te eten. U vertegenwoordigt ook Gods beeld in
alle situaties waarin u begrijpt dat geen mens zich anders kan manifesteren dan vanuit de
ontwikkelingstrede die hij bereikt heeft. Overal waar iemand een vreugde en zegen voor zijn
omgeving en andere levende wezens is, vertegenwoordigt hij ook ‘Gods beeld’.
De onwetendheid over het feit dat ‘het beeld van de duivel’ verbonden
is met ‘het beeld van God’, is de basis voor alle mentale duisternis
Waarom zijn
de wezens die hun naaste niet liefhebben of het zogenoemde ‘kwaad’ manifesteren, niet Gods
beeld? Omdat Gods beeld hetzelfde is als Gods primaire gedrag, dat wil zeggen culminerende
liefde, kan een wezen niet naar ‘Gods beeld’ geschapen zijn, zolang zijn gedrag geen
culminerende liefde is. Het kan dan hoogstens ‘Gods onvolmaakte beeld’ zijn. Het is Gods
werktuig om het duistere contrast ten opzichte van het licht te scheppen. In de mate waarin het
een tegenstelling tot of contrast met het licht of ‘Gods beeld’ vormt, is het dus een beeld van
de duisternis. Dit beeld in zijn culminatie kan niet ‘Gods beeld, maar juist alleen ‘het beeld
van de duivel’ genoemd worden. Het is dus de culminatie van alle duisternis in de wereld. En
hier zijn we bij het grote probleem van de onvolmaakte mens gekomen. Al naargelang het
onvolmaakt is, kan het niet zien dat ‘het beeld van de duivel’ onlosmakelijk met ‘Gods beeld’
verbonden is, en dat er überhaupt geen ‘beeld van God’ zou bestaan, als ‘het beeld van de
duivel’ niet bestond. Deze onwetendheid ligt ten grondslag aan alle mentale duisternis. Deze
onwetendheid ligt ten grondslag aan welke oorlog ook, tussen mensen onderling of tussen staten
of volken. Het vormt de basis voor alle haat, verbittering en woede die er bestaan. En naar
diezelfde onwetendheid heeft Christus verwezen, toen hij aan het kruis in zijn gebed voor zijn
beulen zei: “Vader, vergeef het hun want zij weten niet wat zij doen” (Luc. 23:34). Juist ook
vanwege deze onwetendheid van de onvolmaakte of primitieve mens verwijst Christus ernaar dat we
onze naaste ‘niet slechts zevenmaal dagelijks maar tot zeventig maal zevenmaal moeten vergeven’
(zie Matth. 18:22). Bovendien doelt hij op dezelfde onwetendheid, als hij zegt dat we ‘onze
naaste moeten liefhebben als onszelf’ (zie Matth. 22:39-40). Hij geeft geen enkele situatie aan
waarin we onze naaste niet moeten liefhebben. Hij zegt juist dat deze naastenliefde in
combinatie met de liefde tot God ‘de vervulling van de gehele wet’ (zie Matth. 22:39-40) is. Om
de levenswet te vervullen, dat wil zeggen om een volmaakt mens te zijn, moeten de liefde voor de
naaste en de liefde tot God identiek zijn. De liefde tot God heeft weinig waarde, wanneer we
onze naaste haten, kwaad op hem zijn, over hem roddelen of hem anderszins last bezorgen of hem
kwaad doen. In dat geval moeten we geen goddelijke zegen verwachten.
Nu zijn er mensen die van mening zullen zijn dat zo’n zegen je reinste
bijgeloof is, omdat er geen God bestaat. En dan zijn we weer bij de grote onwetendheid gekomen,
waarvan de levenswet verlangt dat we hen moeten verontschuldigen. Er bestaat namelijk een heel
levende en allesbeheersende God. Maar die God zit niet ergens op een plaats en Hij zit niet
ergens in het wereldruim. Deze God woont namelijk in elk levend wezen, net zoals de volwassene
of de rijpe mens in de zuigeling woont. Maar net zoals het lichaam of fysieke organisme van een
zuigeling nog niet volgroeid of volschapen is om het bewustzijn en gedrag van de rijpe volwassen
mens te kunnen ontplooien, zo is het bewustzijn of de psyche van de onvolmaakte mens vergeleken
met zijn eigen eeuwige of onsterfelijke Ik – waardoor het nu juist eeuwig identiek met de alles
overstralende God is – ook min of meer als een baby- of kinderbewustzijn te beschouwen. Maar net
zoals een baby in zijn wiegje niets van zijn komende volwassen of rijpe stadium weet, zo weet de
onvolmaakte mens evenmin iets van zijn eigen toekomstige kosmische of rijpe stadium, waarin het
zich bewust geworden is van de identiteit van zijn eigen onsterfelijke Ik als zoon van de
eeuwige Vader of God van het heelal.
Ons Ik is Gods Ik. De ‘ene’ en de ‘velen’
De hoogste
Zelven of Ikken van alle bestaande levende wezens vormen één onafscheidelijk ‘Iets’. Dit ‘Iets’
is het Ik van de absoluut enige bestaande almachtige God. Deze God is juist almachtig vanwege
het feit dat de organismen van alle bestaande levende wezens Zijn manifestatiewerktuigen zijn.
Als we zien hoe deze oceaan van organismen het gehele heelal vormt, vertegenwoordigt dit heelal
dus Gods manifestatie- en belevingslichaam of -organisme. De bewustzijnen of psyches van alle
levende wezens vormen samen Gods bewustzijn of psyche. De organismen van alle bestaande levende
wezens, ongeacht hoe volmaakt of onvolmaakt ze als manifestatie- en belevingswerktuig ook mogen
zijn, zijn allemaal zonder uitzondering organen of werktuigen voor Gods bewustzijn of psyche.
Het hoogste Ik of Zelf dat in elk organisme voorkomt, is dus onlosmakelijk identiek met Gods Ik,
maar door de principes ‘X2’ en ‘X3’ verschijnt het Ik van God als ‘levende wezens’. Door de door
‘X1’ en ‘X2’ voortgebrachte organismen en waarnemings- en manifestatiewerktuigen wordt God op
een bepaalde manier de ‘velen’, maar is Hij toch nog steeds alleen de ‘ene’. Hij is de ‘ene’,
omdat Hij het heelal als geheel is. Het heelal is dus het organisme van deze almachtige God,
terwijl de Ikken in de levende wezens een ‘Iets’ zijn wat niet gedeeld kan worden. Dat is daarom
achter elk willekeurig organisme aanwezig als het Ik en de beheerser ervan. Het Ik in ons eigen
organisme is dus Gods Ik. En de beleving en manifestatie via ons bewustzijn en ons organisme
zijn dus Gods beleving en manifestatie.
Dat we deze beleving en manifestatie als onze volstrekt eigen beleving en
manifestatie voelen, is natuurlijk uitsluitend te danken aan het feit dat ons Ik identiek is met
het Ik van God. Omdat ons Ik niet gescheiden is van Gods Ik, is het niet zo vreemd dat we de
levensbeleving en manifestatie die via ons organisme en zintuigstelsel plaatsvinden, als onze
eigen levensbeleving en manifestatie of gedrag beleven. Van wie zouden het anders de
levensbeleving en manifestatie moeten zijn. Het goddelijke ‘Iets’ is van dien aard dat het
absoluut niet gedeeld kan worden. Daarom moeten de Ikken van alle levende wezens wel hetzelfde
‘Iets’ vormen, namelijk het Ik van God. Door het principe ‘X2’ en ‘X3’ heeft dit goddelijke
‘Iets’ een belevings- en manifestatiewerktuig, dat opgedeeld is in een oneindige oceaan van
kleinere belevings- en manifestatiewerktuigen in alle bestaande nuances, vormen en soorten, die
in microkosmische, tussenkosmische en macrokosmische grootten voorkomen. Al die verschillende
belevings- en manifestatiewerktuigen, die met het Ik van God verbonden zijn, noemen we ‘de
levende wezens’ van het heelal. Een ‘levend wezen’ is dus Gods eigen Ik en scheppingsvermogen
geïncarneerd in een begrensd belevings- en manifestatiewerktuig of -lichaam.
Gods beleving van zichzelf via ons kan beperkt zijn
Wat
God via zo’n lichaam of organisme kan beleven en manifesteren, hangt natuurlijk af van hoe groot
de capaciteit is waarover het belevings- en manifestatiewerktuig van zo’n lichaam beschikt. We
zien hoe ons eigen organisme en het erin opgebouwde zintuigstelsel beperkt is. Omdat datgene wat
wij met ons organisme en zintuigstelsel kunnen beleven, het hoogste is dat God via ons kan
beleven en manifesteren, zou God via ons organisme en zintuigstelsel natuurlijk onmogelijk
almachtig, alwetend en alliefdevol kunnen zijn. Hij zou natuurlijk onmogelijk een God kunnen
zijn, als Hij slechts via het zintuigstelsel van één enkel levend wezen zou kunnen waarnemen. En
als het Ik of hoogste ‘Iets’ van ieder levend wezen niet Zijn Ik of hoogste ‘Iets’ was, zou er
helemaal geen beleving of manifestatie bestaan. Ja, het heelal dat vandaag de dag een stralende
manifestatie van licht, leven en schepping is, zou totaal onmogelijk zijn. De absoluut enige
ware God zijn betekent daarom onomstotelijk een naamloos ‘Iets’ zijn, wat verbonden is met een
oceaan van organismen of lichamen, die stuk voor stuk speciale waarnemings- en
scheppingswerktuigen zijn voor een specifieke levensbelevingstoestand. Dat Hij zich de Oorsprong
of het Ik in elk van deze organismen moet voelen en de beleving en manifestatie door middel
ervan als van Hemzelf, spreekt natuurlijk vanzelf. Wie zou deze beleving en manifestatie anders
als de zijne moeten voelen? Alleen Gods Ik is in ons organisme aanwezig. En we hebben het geluk
dat wij dat Ik als ons eigen Ik ervaren. Met ons Ik zijn we één met God. Maar het is niet zeker
dat ons organisme en zintuigstelsel zo volschapen zijn, dat God er zichzelf en daarmee de
oplossing van het levensmysterie mee kan beleven. Het waarnemings- of levensbelevingsvermogen is
namelijk iets wat geschapen wordt. Daarom is het net als alle andere geschapen dingen
vergankelijk en moet daarom eeuwig vernieuwd worden. En zo’n vernieuwingsproces ondergaan alle
onvolmaakte mensen.
Gods primaire en secundaire bewustzijn
De onvolmaakte
mensen zijn dus Gods onvolmaakte waarnemings- of manifestatiewerktuigen en die zijn bezig
volschapen te worden. Deze vervolmaking noemen we ‘ontwikkeling’. Deze ontwikkeling is dus
hetzelfde als Gods schepping van ‘de mens naar Zijn beeld’. Alle wezens die niet volschapen
zijn, kunnen niet in harmonie met de levenswet leven. En zij worden, zoals eerder vermeld,
vanwege hun onwetendheid en primitiviteit dus Gods werktuigen voor de manifestatie van de
duisternis. Het zijn allemaal wezens met wie God onmogelijk het volmaakte licht kan
manifesteren. Als belevings- en manifestatiewerktuigen voor God zijn zij hoofdzakelijk
werktuigen voor de manifestatie van de duisternis in de wereld. Het zijn dus allemaal werktuigen
die meer of minder geschikt zijn om duisternis te scheppen. Maar omdat ze Gods belevings- en
manifestatiewerktuigen zijn, kunnen ze alleen aangemerkt worden als werktuigen voor Gods
secundaire bewustzijn. Daarentegen vormen alle wezens die allang volschapen zijn en de ‘mens
naar Gods beeld’ geworden zijn, Gods primaire bewustzijn. Met behulp van deze werktuigen stuurt
en leidt God het heelal, zowel de macrokosmos als de microkosmos en de tussenkosmos. De
woonplaats van deze volmaakte mensen vormt de allerhoogste levensbelevingssferen. Daar verwijst
Christus naar, als hij zegt: “In het huis van mijn Vader zijn vele woningen” (Joh. 14:2). Deze
hoogste sferen zijn dus de woonplaats voor de mensen die allang opgehouden zijn in fysieke
materie te incarneren en die geheel volschapen zijn naar ‘Gods beeld, als zijn gelijkenis’. Door
deze, naar Gods beeld volschapen mensen in de macrokosmos, microkosmos en tussenkosmos stuurt
God het gehele heelal. Omdat het bewustzijn van deze wezens op naastenliefde berust, en omdat ze
alleen kunnen bestaan om een vreugde en zegen voor elkaar te zijn, begrijpen we dat het niet zo
vreemd is dat liefde de grondtoon van het heelal is. En omdat al deze naar Gods beeld geschapen
wezens de hoogste intuïtie en daarmee de allerhoogste kennis bezitten, is het ook niet zo vreemd
dat God met zulke bewustzijns-, waarnemings- en scheppingswerktuigen als alwijs en almachtig
verschijnt.
Het bewustzijn is geschapen en vergankelijk, het Ik is
eeuwig
Omdat dit allerhoogste bewustzijn iets is wat geschapen is, is het net
zoals alle andere geschapen verschijnselen vergankelijk. Dit allerhoogste bewustzijn is dus aan
vergankelijkheid onderhevig. De wezens die als Gods beeld de werktuigen of organen zijn waardoor
God zijn alwijsheid, alliefde en almacht bezit, zullen dus een tijd lang dit hoge bewustzijn
verliezen, omdat het volgens de wetten voor de geschapen dingen moet degenereren en vergaan. Hoe
zal het dan gaan met de instandhouding en sturing van het heelal? Nou, er is geen enkele reden
om bezorgd te zijn. De Ikken van alle levende wezens bestaan namelijk stuk voor stuk uit het
levende ‘Iets’ wat Gods Ik is. En omdat dit ‘Iets’ niet geschapen is, vormt het een eeuwige,
onvergankelijke realiteit. Het kan dus niet sterven. Bovendien is het principe dat ervoor zorgt
dat dit ene goddelijke ‘Iets’ als de ‘velen’ kan verschijnen, ook niet geschapen, maar vormt het
de eeuwige realiteit die ervoor zorgt dat Gods Ik een eeuwige verbinding heeft met talrijke of
beter gezegd oneindig veel orgaanvormingsprincipes. Hiermee bezit Hij ook oneindig veel
zelfstandige waarnemings- of belevings- en manifestatieorganismen of -lichamen. Omdat elk
zelfstandig waarnemings- of belevings- en manifestatielichaam met zijn verbinding met het Ik van
God datgene vormt wat we een ‘levend wezen’ noemen, zien we hier dat het leven van de levende
wezens Gods leven is, en hierdoor dus een eeuwige onsterfelijke individuele realiteit vormt.
Gezien het feit dat ons hoogste Zelf of Ik Gods Ik is, en daarmee onvergankelijk, zijn we dus
onsterfelijke oftewel eeuwige wezens. Omdat één levend wezen natuurlijk niet God als geheel is
maar slechts een afzonderlijk, individueel, eeuwig waarnemings- en manifestatieorgaan in Zijn
bewustzijn of psyche, kan de juiste benaming of de juiste uitdrukking voor zo’n wezen dus niets
anders zijn dan dat het een ‘godenzoon’ is.
De religieuze en materialistische mensen zijn ook
onvolmaakt
Alle levende wezens zijn dus ‘zonen’ van de eeuwige ware God. Maar de
aardse mensen zijn meer of minder onvolmaakt, zo onvolmaakt dat ze met hun eigen zintuigen hun
eigen hoogste Zelf of Ik als zijnde identiek met het Ik van God nog niet beleefd hebben of
kunnen beleven. Ze geloven dat ze identiek zijn met hun vergankelijke organisme of fysieke
lichaam. Het is waar dat heel wat mensen religieus zijn, dat wil zeggen dat ze door hun instinct
in het bestaan van een God geloven en dat deze God hen geschapen heeft. Maar geloof is niet
hetzelfde als kennis of feiten. Ze geloven ook dat je volgens een bepaalde moraal moet leven. Ze
geloven in bepaalde religieuze voorschriften, die meer of minder lastig of onmogelijk door hen
na te leven zijn. Daarom geloven ze in een goddelijke genade waardoor ze ‘vergeving der zonden’
kunnen ontvangen om zo te voorkomen dat ze ‘verdoemd’ worden. Als ze deze ‘vergeving der zonden’
niet ontvangen, geloven ze dat ze eeuwig verdoemd zullen zijn en ‘door God gestraft zullen
worden met een eeuwig vuur’ (Matth. 25:41) in een evenzo ‘eeuwige hel’. We zien dat dit
barbaarse geloof op de totale onwetendheid omtrent de reële omstandigheden of feiten berust. Ze
weten dus helemaal niets over de reïncarnatie of wedergeboorte naar het fysieke bestaan. Ze
weten ook niet dat de ware, hoogste moraal of het naleven van de wet van de liefde door hun
naaste lief te hebben als zichzelf, iets is wat je niet opgelegd kan worden. Liefde is een
vermogen, en een vermogen kun je niet door wat voor dictatuur ook maar verkrijgen. Je kunt niet
per verordening virtuoos of genie zijn. Dat is iets wat alleen door ontwikkeling kan komen, en
niet in één leven maar alleen in de loop van meer levens. Omdat de mensen vroeger deze weg naar
de vervulling van de moraal niet kenden, maar dachten dat het iets was wat je in één leven zou
moeten kunnen, was het niet zo vreemd dat ze het op moesten geven en moesten hopen om door Gods
genade en barmhartigheid ‘vergeving der zonden’ te kunnen ontvangen. Daarom werd het sacrament
van het Avondmaal ingesteld. De mensen kregen te horen dat ze door het Avondmaal ‘vergeving der
zonden’ konden ontvangen als ze berouw van hun ‘zonden’ hadden. Dit sacrament werd dus een
heilig kalmeringsmiddel voor degenen die een slecht geweten hadden omdat ze de een of andere wet
overtreden hadden. Het had natuurlijk geen zin om deze gelovige mensen te vertellen dat ze niet
‘gezondigd’ hadden, en dat ze opnieuw geboren zouden worden en nieuwe aardelevens zouden krijgen
om volmaakt gemaakt te worden tot ‘de mens naar Gods beeld’. Andere mensen hebben het vermogen
om in het bestaan van een God te geloven verloren en daarom kunnen ze ook niet in hun
onsterfelijkheid of eeuwige bestaan geloven. Bovendien ontbreekt het hen min of meer aan het
vermogen om te geloven dat ze hun naaste moeten liefhebben en hen alles moeten vergeven. Ze
geloven in de plaats daarvan meer of minder in oorlog en vergelding. Ze geloven daarom in
wapens, in bloedige verdediging of oorlog. Zowel de religieuze als de materialistische mensen
zijn dus onvolmaakt.
De volmaakte mens naar Gods beeld
Hoe kan God met zulke
onvolmaakte, onwetende, primitieve wezens de wereld sturen? Het is duidelijk te zien dat het
wezens zijn die een ontwikkeling doormaken om humane of liefdevolle wezens te worden. Ze kunnen
niet in onwetendheid blijven leven. Hun fouten en het hieruit voortkomende foutieve gedrag
kunnen alleen maar lijdenservaringen geven. Lijden brengt geleidelijk aan het humane vermogen
voort, dat uiteindelijk het vermogen tot werkelijke naastenliefde wordt. Dit brengt in de psyche
van het wezen weer het vermogen tot intuïtie voort, waardoor het wezen ‘kosmisch bewustzijn’
krijgt oftewel door ‘de heilige geest’ opgeladen en overschaduwd wordt. In die toestand wordt
het wezen ‘de mens naar Gods beeld’. Na het bereiken van deze toestand is het dus met zijn
volmaakte bewustzijn en gedrag een geheel volmaakt belevings- en manifestatiewerktuig in Gods
primaire bewustzijn. Hier zijn de wezens de organen of werktuigen die meewerken in Gods
allerhoogste wijsheids- en liefdessferen, waar de variaties aan levensvormen van toekomstige
melkwegen, zonnen en planeten en werelden en hun belevings- en manifestatietoestanden en
instandhouding in het licht bepaald worden. Dat Gods primaire bewustzijn alleen uit volmaakte
wezens kan bestaan, wezens dus die naar Gods beeld, als zijn gelijkenis geschapen zijn, of het
nu macrowezens, microwezens of wezens uit de tussenkosmos zijn, spreekt vanzelf. Maar zoals we
al eerder vermeld hebben, is bewustzijn iets wat geschapen wordt. Alle levende wezens die op dit
moment Gods primaire bewustzijn vormen, zullen qua bewustzijn van hun hoge verblijfplaats
neerdalen, al naargelang hun kosmische bewustzijn degenereert of afneemt, waardoor geleidelijk
aan alleen hun herinnering overgebleven is. Ze leven dan niet meer in de uiterlijke geestelijke
wereld. Maar hoe gaat het dan met Gods sturing van het heelal?
Met deze spannende zin eindigt het manuscript van Martinus. In dit
geval heeft hij geen verdere sleutelwoorden voor de inhoud van zijn lezing opgeschreven.
De kopjes van dit artikel zijn van Torben Hedegaard. Goedgekeurd door het bestuur van het
Martinus Institut te Kopenhagen op 25-11-2007. Het is voor het eerst gepubliceerd in de Deense
Kosmos 5/2008 met als titel ‘Guds øjne eller det gode syn’.
