Przeczytaj i przeszukaj Trzeci Testament
| Spis treści dla Zintelektualizowane chrześcijaństwo |
| Istota żywa musi wymieniać swoje ciało fizyczne, które jest tylko narzędziem, niezbędnym do manifestowania życia i tak samo jak inne, wytworzone narzędzia, starzeje się i zużywa, stając się bezużytecznym | 75. Fizyczny świat jest sferą, w której Bóg tworzy. Zawiera ona wszystkie możliwości, które istnieją po to, aby żywe istoty mogły przekraczać prawa życia i w ten sposób, w tym samym stopniu, doświadczyć, co to oznacza. Istoty uczą się, jak stać się świadomym tego, w jaki sposób człowiek tworzy przeżycia lub istnienie, pełne wielkiego, boskiego światła i szczęścia. Stają się one również świadome tego, w jaki sposób człowiek przeżywa piekło lub stany cierpienia, zawierające najczarniejszą, najbardziej bolesną kulminację. Jest to podstawa boskiego przetwarzania istot żywych w człowieka na podobieństwo Boga, czyli istoty, której sposób bycia jest najwyższą kulminacją miłości kosmicznej i wszechwiedzy. Tak więc przynależność istot do fizycznej materii jest tym, co pozwala przetworzyć istotę z istoty diabelskiej w doskonałego człowieka na obraz Boga. Jest to boska sfera tworzenia. Bez struktury tej sfery, cała przemiana istot z mrocznych, zwierzęcych i diabelskich stanów w najwyższe, boskie przeżycia, pełne szczęścia, błogości, wszechwiedzy i miłości kosmicznej, a tym samym niepodważalne przeżycie jedynego, prawdziwego Boga, byłoby zupełnie niemożliwe. Dlatego też istoty żywe są zmuszone do przejścia długiej epoki życia, zawierającej wiele wcieleń w fizycznej materii w formie fizycznych organizmów. Pomimo to, że są one związane z fizycznymi ciałami, ich prawdziwe przeżywanie życia należy do struktury duchowej. Są one nadal istotami duchowymi lub niematerialnymi w swojej najwyższej osobowości. Nazywa się je istotami duchowymi, lecz pojęcie to jest trudne do zrozumienia przez ludzi, gdyż stan duchowy i struktura duchowa istot jest ukryta w fizycznym ciele. Ludzie sądzą, że ciało fizyczne jest żywą istotą, lecz tak absolutnie nie jest. Organizm fizyczny jest narzędziem, przy pomocy którego istota duchowa może dokonywać zmian, tworzyć i przeżywać, dzięki swej przynależności do fizycznej materii i w ten sposób odczuwać świat fizyczny. Jak wcześniej wspomniano, świat fizyczny składa się tylko z różnorodnych rodzajów ruchów, przetworzonych na utworzone rzeczy, które również ulegają zmianom poprzez ruch i gdzie przy pomocy tego ruchu powstaje czas i przestrzeń. Człowiek nie pojmuje jeszcze swego przeżywania życia w ten sposób. Niedoskonały człowiek, z powodu swego fizycznego ciała, traktuje sam siebie jako tylko i wyłącznie istotę fizyczną. Żyje więc w błędnym przekonaniu, że kiedy z powodu starości, obrażeń lub choroby, jest zmuszony wymienić swe fizyczne ciało, oznacza to śmierć, a tym samym całkowite ustanie życia i istnienia. Ciało fizyczne nie jest samą żywą istotą, lecz wymienialną, o wtórnym znaczeniu, częścią żywej istoty, podczas gdy część o pierwotnym znaczeniu, „ja” istoty i związana z tym jej nadświadomość, są wieczne. Te ostatnie różnią się od pozostałych tym, że nie są stworzone. Nigdy nie miały początku, istniały wiecznie i nigdy nie będą miały końca, kontynuując niezmiennie swe wieczne, nieśmiertelne istnienie. Ponieważ zaś żadna ze stworzonych rzeczy nie może istnieć wiecznie, gdyż ulega ona zużyciu, starzeje się i rozpada lub ginie, wiecznie istniejąca istota może tylko stworzyć przemijające narzędzia, służące do przeżyć, a do tych narzędzi należy również fizyczne ciało żywych istot. Dlatego też żywa istota jest zmuszona wymieniać swe fizyczne ciało, gdy stanie się ono bezużyteczne poprzez zużycie, starość, obrażenia lub choroby. Tę wymianę fizycznego ciała człowiek traktuje jako całkowite zaprzestanie istnienia lub życia. W związku z tym, że istota rozwija się z niższych form w kierunku wyższych, musi ona, naturalnie, wymieniać swoje fizyczne ciała, gdyż z konieczności musi używać nowych ciał, które są odpowiednimi narzędziami dla jej zmieniającego się sposobu przeżywania życia, związanego z osiąganiem coraz wyższego stopnia rozwoju. Doskonały człowiek, na obraz i podobieństwo Boga, nie może żyć w prymitywnym ciele małpy. Małpa nie może żyć w ciele lwa, lew w ciele krokodyla, a ten w ciele konia, a ten z kolei w ciele węża itd. Żadna z tych wymienionych istot, a także żadna z wielu innych, nie wymienionych, nie może przez całą wieczność żyć w jednym i tym samym rodzaju fizycznego ciała i pozostawać tą samą istotą. Wszystkie żywe istoty tworzą jedną, wieczną, żywą istotę, istniejącą poza wszystkimi fizycznymi organizmami. Muszą one przejść poprzez wszystkie te rozmaite sposoby przeżywania życia po to, aby zgodnie z boskim zamiarem, płynącym z kosmicznej miłości, stać się człowiekiem na obraz i podobieństwo Boga. W jaki jednak sposób ta gigantyczna, boska przemiana istot na obraz Boga, na obraz jego miłości kosmicznej i sposobu postępowania, wynikającego z wszechwiedzy, byłaby możliwa, gdyby nie mogły one zmieniać fizycznych organizmów i uzyskiwać nowe, ulepszone, dopasowane do coraz wyższego stopnia rozwoju? Przekonujemy się więc, jak fundamentalną i niezachwianą prawdą są słowa Jezusa, wypowiedziane do Nikodema o tym, że nikt nie wstąpi do królestwa Bożego bez ponownych narodzin. Reinkarnacja czyli ponowne narodziny są zatem niezbędnym warunkiem dla stworzenia boskiej świadomości w człowieku, która to świadomość czyni człowieka na obraz i podobieństwo Boga. |
Komentarze można przesyłać do Instytutu Martinusa.
Informacje o wadach i problemach technicznych można przesłać do webmastera.
