Przeczytaj i przeszukaj Trzeci Testament
| Spis treści dla Wielkanoc |
Rozdział 3
Misja Jezusa
Jezus z Nazaretu był więc tym odnowicielem świata, który stał się na ziemi największym głosicielem ducha świętego w jego najczystszej formie.
Nie oznacza to naturalnie, że „ponowne przyjście Chrystusa”, a więc późniejsi odkupiciele świata nie będą posiadali takiej głębi lub natury, jednakże misja chrystusowa lub odkupienie świata ma w naszych czasach, o czym będzie mowa później, zupełnie inne zadania niż wówczas i w inny sposób rozświetli pochodnię ducha świętego, gdy nadejdzie na to czas na ziemi.
Odkupienie świata poprzez tego Nazaretańczyka polegało w głównej mierze na ukazaniu modelu, według którego przeobrażenie ziemskiego, fizycznego człowieka w „boskiego człowieka” może zostać dokonane. Oznacza to, że poprzez tę istotę zostało ukazane, w jaki sposób każdy człowiek musi przyzwyczaić się do ustosunkowania się do swego losu lub w jaki sposób powinien on odnosić się do wszystkich zaistniałych na ziemi sytuacji, występujących pod pojęciami: „wrogość”, „niesprawiedliwość”, „cierpienie”, „smutek” i „przeciwności losu”, po to, aby przez te realia rozwinąć się i przezwyciężyć okropności śmierci, stać się panem życia i poprzez to powstać w boskiej, ponadziemskiej formie. Wymieniona powyżej misja odnowiciela świata nie była zatem tylko i jedynie teoretyczną nauką, tak niezbędną dla ziemskiego człowieka, lecz praktycznym, fizycznym zademonstrowaniem, poprzez własne życie i istnienie, sposobu postępowania i jego konsekwencji. W związku z tym, że przyswojenie sobie tego sposobu postępowania poprzez ziemskiego człowieka w jego codziennej praktyce życiowej stanowi podstawę przemiany istoty ze zwierzęcia w człowieka, od prymitywizmu do jasnego istnienia, od naiwności do najwyższej wiedzy, tak więc jest ten sposób postępowania absolutnie wyłączną drogą do wybawienia ziemskiego człowieka od mroku, od cierpień, otwarciem bramy do przeżycia nieśmiertelności i istnienia „w jedności z Bogiem”. Wiara w to, że sposób postępowania Nazaretańczyka miał ułaskawić gniewnego boga, odbiera ludziom ich odpowiedzialność za własne „grzechy”, za „przestępstwa”; przekonanie, iż zniszczenie ciała Jezusa i przelanie jego krwi było przyjemnością, zadowoleniem, a tym samym koniecznym do spełnienia warunkiem ze strony boga, jest ideą, która mogła jedynie powstać z pogańskiego sposobu myślenia, z naiwności, z niewiedzy, pomijając fakt, że przypomina to w znacznym stopniu perwersję i sadyzm. Fakt, iż miliony ludzi przez wieki żyły w wierze w takiego boga jest spowodowany mocą sugestii i niewiedzy o analizie prawdziwego zamysłu. Jest oczywiste, że taka idea znajdowała o wiele łatwiej drogę do prymitywnej i barbarzyńskiej świadomości, niż prawdziwy zamysł odkupienia świata: „Schowaj twój miecz do pochwy, bo ten, co mieczem wojuje, od miecza ginie” lub „nadstaw prawy policzek, jeśli zostałeś uderzony w lewy”. Idee te musiały dla ludzi, pałających chęcią zemsty i praktykujących zemstę, wydawać się całkowicie niedorzeczne, szalone. Jest jasnym, że pierwsza myśl o gniewnym, pałającym chęcią zemsty bogu, którego trzeba było ułaskawić poprzez okaleczenie, zniszczenie i przelanie krwi chociażby jednej istoty, nie stanowiło tak wielkiego kontrastu w stosunku do pojęcia logiki u prymitywnego człowieka, niż idea okazywania miłości tym, którzy nas prześladują. Wiele wieków musiało przeminąć i wiele jeszcze krwi musiało zostać przelanej na ołtarzu religii, zanim oczy, inteligencja i rozsądek świata zaczęły podporządkowywać się prawdziwemu Bogu Nazaretańczyka, Bogu miłości. Przez wiele wieków odnowiciel świata Jezus musiał pozwalać się ukrzyżować we własnym kościele i w swym własnym imieniu z powodu powstałych przesądów, podtrzymujących pogaństwo, takich jak: „palenie heretyków”, „palenie czarownic”, „przymus religijny”, „dogmaty” i „nietolerancja”, zanim zaczęły one degenerować się, siać wątpliwości i przestały istnieć. |
Komentarze można przesyłać do Instytutu Martinusa.
Informacje o wadach i problemach technicznych można przesłać do webmastera.
