Przeczytaj i przeszukaj Trzeci Testament
| Spis treści dla Los ludzkości |
Rozdział 40.
Pojawienie się miłości
W związku z tym, że ludzkość żyje w dysharmonii z prawami życia i w ten sposób stwarza sama dla siebie wielkie problemy i cierpienie, zdolność do uczuć istot ludzkich jest w ten sposób ćwiczona i rozwija się.
Ich horyzont w sferze doświadczeń na planie uczuć poszerza się tak dalece, iż w rezultacie potrafią one odczuwać nie tylko sferę chorób i percepcji w grubych zarysach, lecz również bardzo zróżnicowane drobne niuanse o niezwykle delikatnej strukturze.
Udoskonalona zdolność odczuwania przejawia się we współczuciu w stosunku do innych cierpiących istot, w potrzebie niesienia pomocy, w potrzebie służenia innym itd., a równocześnie staje się dla takiej istoty niemożliwym zabijanie zwierząt, niemożliwym wyrządzanie krzywdy innej żywej istocie, zaczyna ona cieszyć się przyrodą i bogactwem żywych istnień: ludzi, zwierząt, roślin i minerałów.
Ten rodzaj uczucia jest początkiem „miłości” lub najwyższej życiowej energii, dającej radość.
Energia uczuć nie jest jednak w stanie wystąpić w całkowicie czystej formie tak długo, jak długo nie będzie ona uzależniona lub dźwigana przy pomocy odpowiedniej dozy energii inteligencji.
Jak już wcześniej zaznaczono, inteligencja jest niezbędna do tego, aby istota stała się świadoma szczegółów swych doświadczeń w sferze uczuć i ich przejawów lub inaczej, aby mogła dostrzec ich prawdziwą naturę. Jeśli inteligencja nie jest dostatecznie rozwinięta, istota używa swych uczuć w oparciu o własny instynkt lub zdolność do przeczuć. W związku z tym, że ta zdolność jest w stanie degeneracji, istota może łatwo spowodować nieszczęśliwe konsekwencje dla innych współistot poprzez swoje działanie, oparte na użyciu uczuć, mimo iż działanie to wynika z motywu, opartego na ogromnej sympatii. Innymi słowy, istota nie jest w stanie działać prawidłowo tak długo, jak długo jej zdolności umysłowe nie są dostatecznie rozwinięte, aby była ona w stanie ocenić swoje działania przy pomocy inteligencji i dlatego może tylko działać w oparciu o obumierający instynkt lub przeczucie, co oznacza niepewną podstawę. W ten sposób poprzez cierpienie rozwijają się uczucia, jednakże uczuciami musi władać doskonała inteligencja, bo tylko wówczas są one rzeczywiście celowe. W przeciwnym przypadku staje się aktualne przysłowie: „miłość czyni człowieka ślepym”. Miłość bez rozwagi nie jest miłością, lecz tylko niekontrolowanym, a tym samym prymitywnym uczuciem. |
Komentarze można przesyłać do Instytutu Martinusa.
Informacje o wadach i problemach technicznych można przesłać do webmastera.
